Tja, dan is het ineens weer zover: het Midden Oosten staat weer eens in de brand. Zogenaamde strijders voor het goede doel richtten een slachting aan onder de burgerbevolking van Israël. Families werden hun huis uit gesleurd en geëxecuteerd, een kudde bejaarden die op de bus stonden te wachten, werden afgeslacht. Tientallen jongeren die een vredesfestival aan het vieren waren, werden neergemaaid. Een regen van raketten, daalde neer op het heilige land. En waren het voorheen nog amateuristische, als in een wetenschapsklasje gefabriceerde raketten, nu waren het professionele, militaire installaties. Als er al een militair doel geraakt werd, was het per ongeluk. Mochten de daders, glorieuze helden van de Palestijnse vrijheidsstrijd, gedacht hebben dat Israël gewond en geschokt haar wonden zou gaan likken, de opdrachtgevers, de Hamas strategen, wisten wel beter. Gevolg: nog meer doden onder de Palestijnse burgerbevolking. Gewone mannen en vrouwen, maar vooral bejaarden en kinderen. Het is nu eenmaal een feit dat Israël keihard terugslaat. Jammer genoeg een telkens weer terugkerende teringzooi resulterend in onnoemlijk menselijk leed.
..
Omdat wij in onze “betrokken” social media cultuur geacht worden overal en nergens een mening over te hebben, staat iedereen en jan en alleman klaar met een oordeel over wie er fout is in het conflict en misschien nog meer met een oordeel over wie er fout is omdat diegene niet aan dezelfde kant staat als de oordeler. Terwijl het eigenlijk heel simpel is (let op: hier volgt een mening): iedereen die een trekker overhaalt, een granaat werpt, de vuurknop van een raketinstallatie indrukt, de hendel overhaalt waarmee het bommenluik opengaat is fout. En nog meer de Hamasbaas die opdracht geeft om gewone Israëlieten neer te maaien of de Israëlische commandant of politicus die besluit dat een gebouw met 150 burgers erin gebombardeerd mag worden omdat er een Hamaskantoor in gevestigd is.
..
Ik ben me er terdege bewust van dat het gemakkelijk oordelen is achter een pc in het veilige Fryslân. Als je net als de gemiddelde Palestijn of Israëliet al je hele leven blootgesteld bent aan terreur, moord en doodslag heeft het leven andere kleuren dan hier. Mijn kennis en begrip van de situatie is gebaseerd op voornamelijk pro-israëlische berichtgeving, dus niet gestoeld op aan den lijve ondervonden ervaringen. Het kwam het dichtste bij in de Netflix serie Fauda. Afgezien van het feit dat het gewoon een spannende crimi is, bleef bij mij vooral het gevoel hangen dat het daar nooit meer goed gaat komen. Ook de mensen die vrede zouden willen, raken dat kwijt na het verliezen van het zoveelste familielid of vriend/vriendin die door het geweld het leven laat.
..
De enige manier waarop er ooit een einde aan zal komen is op de Mandela of Ghandi wijze. Een streep eronder en samen verder. Maar doe dat maar eens als je net je dode kind onder het puin van je gebombardeerde huis hebt hebt opgegraven.
